We slikken te veel medicijnen en bovendien hebben we wel leren opbouwen, maar niet leren afbouwen. Dat zegt Remke van Staveren, psychiater bij GGZ Noord Holland Noord. Zij vertelt over de afbouwpoli die ze deze week is begonnen. Ook Irene van de Giessen schuift aan, zij heeft met nauwelijks begeleiding afgebouwd en vertelt hoe moeilijk dat was.
Op bekijk hier het fragment bij NPO Spraakmakers
Op de foto met afbouwexpert Peter C. Groot
Was een bijzonder mooie avond om bij te mogen zijn. Met waardevolle en belangrijke boodschappen in de pitches.
Zorgprofessionals en ervaringsdeskundigen spraken openhartig over hun (eigen) ervaringen met psychofarmaca. Dank aan alle pitchers en gasten voor de mooie en inspirerende avond.
Wat was het afgelopen vrijdag een bijzondere avond !
Het was een mooie avond, waarin veel genuanceerde verhalen over afbouwen, dosis minderen -of juist niet!- de revue passeerden. Vanuit verschillende hoeken werden ervaringen gedeeld: ervaringskennis, klinische kennis, farmacologische kennis en wetenschappelijke kennis.
Stichting Petra Etcetera werd ook goed op op de kaart (of eigenlijk op de zeepkist) gezet!
Wat een mooie, inspirerende avond met superleuke mensen.
Het eerste exemplaar van mijn boek Minder Slikken is voor niemand minder dan de geweldige Irene van de Giessen.
Dit is waarom:
“In het bijzonder draag ik dit boek op aan mijn vriendin Irene van de Giessen, die na een dramatische jeugd lang worstelde met ernstige psychiatrische klachten. In plaats van de beschrijvende diagnose ‘Irene is extra gevoelig voor psychose na een traumatische jeugd’ kreeg zij te horen dat ze aan schizofrenie lijdt en nooit meer beter zou worden. Irene heeft meer dan twintig jaar psychofarmaca gebruikt. Dat hielp haar aanvankelijk, maar later steeds minder. Tegenwoordig is ze gestopt met medicatie en psychisch hersteld, maar kampt ze wel met ernstige lichamelijke gevolgen van langdurig psychofarmacagebruik.”
Over Hersteltalent gesproken, Irene is tegenwoordig ervaringsdeskundige, bestuurder van Stichting Hersteltalent en lid van de Raad van Toezicht van GGZ inGeest. Dat is toch ongelooflijk?!!
Lees meer
‘Ik krijg een hoge dosis clozapine en heb ontzettend last van bijwerkingen. Daarom wil ik minderen met de medicatie maar dat mag niet van mijn psychiater. Ik wil dit graag verantwoord en met steun doen maar ik voel me in de steek gelaten en vraag me af wie hier nou de baas is over wat ik slik? Mijn huisarts zegt dat ik naar mijn psychiater moet luisteren.’ Zomaar een vraag op het online spreekuur van PsychoseNet.nl.
Een goede vraag: wie is de baas over de pillen? Is dat de voorschrijvend arts of verpleegkundig specialist? Of is dat degene die de pillen moet slikken?
Nog niet zo lang geleden was de boodschap aan mensen met een ernstige psychiatrische stoornis: ‘Heb niet teveel verwachtingen, slik trouw je pillen en vermijd stress.’ Een weinig hoopvol perspectief dat hoognodig aan herziening toe is. Hoe anders wordt het als we niet focussen op het koste wat kost weghouden van klachten, maar inzetten op verbetering van iemands kwaliteit van leven.
Ook aan herziening toe is het begrip therapietrouw.
Therapietrouw betekent dat een patiënt de door een arts voorgeschreven behandeling ‘gewillig en blijvend opvolgt’. De patiënt die braaf het advies opvolgt van de arts en trouw inneemt wat de dokter aan medicatie voorschrijft, dat is toch niet meer van deze tijd? We zouden toch samen beslissen?
Er is maar één iemand de baas als het gaat om het al dan niet starten, ophogen dan wel afbouwen, en stoppen van medicatie: de persoon zelf. Een verpleegkundig specialist, arts of psychiater geeft professioneel advies, maar de cliënt beslist.
Op dat recht op zelfbeschikking zijn maar weinig uitzonderingen. De eerste uitzondering is als iemand medicatie wil waarvoor geen indicatie is of die potentieel schadelijk is. Dat komt vooral voor bij verslavende medicatie als slaap- en kalmeringsmiddelen, stimulerende middelen en opiaten.
De tweede uitzondering is wanneer er gevaar of ‘ernstig nadeel’ dreigt dat alleen met medicatie weggenomen kan worden en de situatie voldoet aan de criteria die beschreven staan in de Wet verplichte ggz of de Wet zorg en dwang.
In alle andere gevallen – het kan niet genoeg benadrukt worden – is iemand zelf de baas over de medicatie!
_______________________________________________________________________
Tot slot nog dit: Ik ben niet vóór of tegen medicatie, ik ben vóór goede zorg. Slik zo min mogelijk en zo kort mogelijk, maar wel zo veel en zo lang als nodig is. Als psychofarmaca bij de juiste indicatie en in de juiste dosering zijn voorgeschreven, en op tijd weer afgebouwd worden, kunnen ze iemand enorm helpen. In september verschijnt mijn boek Minder Slikken, dat de cliënt de kennis en regie geeft over verantwoord afbouwen.
Illustratie: Pascalle van Vliet
Lees meer