Nieuwste blogs

Eindelijk-eindelijk-eindelijk is het dan zo ver:

Je mag op intake komen! (hoera)

Maar ja. Wat mag je verwachten? Hoe bereid je je voor?

Een intake is het eerste gesprek tussen jou en een of meer zorgverleners. Het is vaak een van de meest spannende momenten en kan zelfs een beetje als een sollicitatiegesprek voelen. Is er een klik? Ben je aan het juiste adres? Word je straks niet afgewezen omdat je klachten en problemen te licht, te zwaar of niet passend bevonden worden? Ja, dat kan 🙁

Een belangrijk gesprek kortom!

We willen je daarom uitnodigen om je op de intake voor te bereiden.

Wil je bijvoorbeeld iemand meenemen naar de intake? Zo nee, waarom niet? Zo ja, wie en waarom?

——————————————————————————————————

——————————————————————————————————-

Wist je dat degene die de intake doet, misschien niet degene is die je straks gaat behandelen? Jouw intake wordt namelijk eerst in een intakecommissie of tijdens een teamvergadering besproken, waarna je een adviesgesprek krijgt.

Soms is er een nieuwe wachtlijst tot het moment waarop je zorgtraject daadwerkelijk begint! Goed om hier naar te vragen en daar mentaal rekening met te houden.

Dan de vraag wat je wilt bespreken. Misschien heb je er al over nagedacht en iets op papier gezet? Je zou ook de 4 HOI-vragen als leidraad kunnen gebruiken. Het antwoord op deze vragen geeft een vrij compleet beeld van waarom jij je nu aanmeldt bij de ggz. Als je wilt kun je je antwoorden van te voren noteren.

O, en mocht je al een intakegesprek gehad hebben, geen nood, ook dan is het zinvol om na te denken over de antwoorden en deze met je zorgverleners te bespreken.

1 Wat is er met je gebeurd?

—————————————————————————————————

—————————————————————————————————-

• Dit is een open vraag, die best even verwarrend kan zijn. Hoezo: ‘wat is er met me gebeurd?’ We weten dat psychische klachten naast een bepaalde aangeboren gevoeligheid ook te maken kunnen hebben met een verstoord evenwicht in je (sociale) leven. Dat kan een trauma zijn, maar ook een opeenstapeling van kleine en grotere tegenvallers waardoor de balans zoek is. Daarom word je uitgenodigd om te vertellen waar je mee zit, en of er iets met je gebeurd is dat je nu klachten hebt.

2 Wat is je kwetsbaarheid en wat is je weerbaarheid?

——————————————————————————————————–

——————————————————————————————————–

• Met deze twee vragen informeren zorgverleners naar je klachten én je krachten. Het vinden van een goede balans tussen draaglast en draagkracht is belangrijk voor je herstel. De meeste mensen weten maar al te goed waar ze last van hebben, maar weet je ook wat je sterke kanten zijn? Als je wilt kun je een Krachtenvragenlijst invullen op www.viacharacter.org (ook in het Nederlands), of je naasten vragen natuurlijk.

3 Waar wil je naartoe?

———————————————————————————————————–

———————————————————————————————————–

• De vraag naar je doelen is cruciaal, maar vaak ook lastig om te beantwoorden. Veel mensen antwoorden dat ze van de psychische klachten af willen, wat logisch is, maar mogelijk wil je ook andere dingen bereiken? Je verleden verwerken, meer zelfvertrouwen opbouwen om sociale contacten aan te gaan of een baan te zoeken, een betere conditie… Hoe concreter je antwoord, hoe beter anderen je hierin kunnen ondersteunen.

4 Wat heb je nodig?

———————————————————————————————————-

———————————————————————————————————-

• Nu je je doelen geformuleerd hebt, volgt de vraag hoe je die kunt bereiken. Wat ga jij doen, wat willen je naasten doen, hoe kunnen ggz-zorgverleners je hierbij ondersteunen? Zorgverleners kunnen niet alles, maar weten vaak wel de weg naar andere hulpbronnen.

We wensen je heel veel succes en herstel!

Meer weten over herstel en herstelondersteunende zorg? Ervaringsdeskundigen Heleen Wadman en Tilly van Oosten en deskundigen-met-ervaring Tom van Wel en Remke van Staveren schreven 2 boekjes Herstel in de Pocket (10 E). Eentje voor cliënten en naasten (zie afb. hiernaast), de ander voor zorgverleners. Ook leuk om te weten: de royalty’s gaan naar Stichting Socialrun, voor een inclusieve samenleving.

 

Lees meer

Naaste zijn van iemand met ernstige psychische klachten, hoe doe je dat? Gastblog van Tom Rusting

Bijna niemand is er op voorbereid dat een geliefd familielid of een geliefde vriend ernstige psychiatrische problemen ontwikkelt. Bijna niemand weet vanuit zichzelf hoe je daar het best mee om kunt gaan. Maar wij kunnen het wel léren aan mensen die in die positie komen.

Tiny van Hees en ik, Tom Rusting, coachen en trainen al sinds 2007 naasten van patiënten/cliënten van een grote GGZ instelling in de regio Utrecht. Tiny als medewerker bij die instelling, en ik als familie-ervaringsdeskundige vrijwilliger.

Enerzijds konden we op die manier die naasten helpen om zich overeind te houden in de vaak onbeschrijfelijke hectiek waarin ze terecht waren gekomen. Anderzijds verbetert de prognose van de patiënt/cliënt aanmerkelijk als naasten geleerd hebben hoe ze het best met de situatie kunnen omgaan.

Toen Tiny vorig jaar met pensioen ging, hebben we besloten dat we niet met dit werk wilden stoppen. We hebben de Stichting Naastentraining opgericht. Vanuit die stichting bieden we dezelfde individuele training en coaching als eerst. Maar nu via Zoom. Niet meer gebonden aan een bepaalde. En kosteloos, volledig belangeloos. Het geeft ons enorm veel voldoening om op deze manier iets te kunnen blijven doen met al die kennis en de ervaring die we hebben opgebouwd. De reacties van onze “klanten” zijn voor ons de grootste stimulans. Ze tonen zich stuk voor stuk opgelucht dat ze eindelijk mensen treffen die aan één woord genoeg hebben om te begrijpen met welke problemen ze worstelen.

Wij kunnen hen leren om naaste te zijn. Naaste van iemand met ernstige psychiatrie en/of verslaving. Je vind ons via de website http://www.naastentraining.nl

PS: Tom over de foto: De (individuele) gesprekken via Zoom geeft soms wat technische hoofdbrekens. We zien elkaar ondersteboven, of we kunnen elkaar niet horen. Maar samen komen we er altijd uit. Soms is er, gelukkig, ook wat hilariteit. Een hond die plotseling op schoot springt. Een pikante afbeelding aan de muur.  Een mevrouw die maar in de bezemkast was gaan zitten met haar smartphone; daar had ze de beste wifi verbinding. Een meneer zat in de badkamer; alleen daar was het voldoende rustig. De informele sfeer in de gesprekken ervaren wij als een belangrijk pluspunt.

Lees meer

Een gastblog van psychiater Michiel van den Oever over herstelondersteunende zorg en zijn team Optimaal Leven.

In gesprek met een collega, beschreef ik, half schouderophalend, herstelondersteunende zorg als “Waar je mee omgaat, daar word je mee besmet”.  De uitdrukking dekt niet helemaal de lading, maar wat ik wil overbrengen is dat als je als team echt herstelgericht gaat werken met je patiënten/cliënten dat je met elkaar ook in een soort attitude krijgt om het werk steeds beter te kunnen doen.  Het contact met je cliënten/ patiënten verandert, waardoor je ook van hen gaat leren.

Herstelondersteunend werken doe je samen

Samen met je team, en de wijk, samen met je patiënten en samen met de naasten om iemand heen. Je besmet elkaar steeds met ideeën; je denkt samen na over ingewikkelde zaken en je herinnert elkaar eraan om elkaar te blijven gebruiken. 

Herstelverhalen

Er bestaan prachtige herstelverhalen en ik hoop dat nog veel meer mensen hun verhaal gaan vertellen. Verhalen zijn inspirerend en kunnen mensen hoop geven. Het verhaal van ons team vind ik inspirerend, want dat is in wezen ook een herstelverhaal. Daarom wil ik het graag delen hier in deze blog.

Waarom moeten we ineens anders gaan werken?

Twee jaar geleden ben ik gaan werken bij team Optimaal Leven in Hoogeveen. De uitgangspunten trokken me erg aan (herstelondersteunend, netwerkgericht, naasten en gericht op ontwikkeling). Het team wat ik aantrof was erg blij met de komst van nieuwe mensen, maar was ook gedemoraliseerd. Veel wijzigingen gehad in de aansturing en al langere tijd zonder vaste psychiaters. Verder hadden veel mensen het idee dat ze niet goed waren aangehaakt bij de herstelgedachte van Optimaal Leven. Waarom moeten we ineens anders gaan werken? Is FACT niet goed genoeg als uitgangspunt?  

In een aantal teambijeenkomsten en door samen te werken en naar elkaar te luisteren kwam het team in een positieve vibe terecht. De herstelvragen die we aan onze cliënten stelden, vroegen we ook aan onszelf:

Wat is er met je gebeurd?

Wat is je kwetsbaarheid en weerbaarheid?

Waar wil je naar toe? 

Wat heb je nodig?

De antwoorden gaven lucht en energie. Het gevolg: het stroomt! 

Ik zat nog even te denken aan het gezegde van het begin en kwam een betere tegen:  “Happiness is a perfume you cannot pour on others without getting a few drops on yourself.” – Ralph Waldo Emerson

Lees meer

Beste psychiater,

Je was mijn psychiater toen mijn dochter werd geboren en ik in een enorme angst gleed. Terwijl ik dacht dat ik gek werd, hield jij het hoofd koel. Toen ik overspoeld raakte door angst en ik je wilde spreken, wreven hulpverleners me in dat je er niet altijd voor me kon zijn: ‘Hoe dacht ik dat op te lossen?’

Je belde me gewoon terug

Ik weet nog dat ik boos op je was: ‘weer zo’n ‘k*tje van school die me wel ff ging diagnosticeren’. Mijn hele jeugd door heb ik hulpverleners gehad die het beter wisten, jij was er vast weer zo’n een…

Maar nee.

Je was oprecht geraakt

Je was oprecht geraakt toen ik je liet weten hoe ik over jou en hulpverleners dacht, en eerlijk toen je vertelde over hoe je over mijn kracht dacht. Dat had ik niet verwacht. In mijn diepste angsten stond je me bij. Je pakte me mijn kind niet af, maar regelde een opname op een moeder-kind afdeling. Je zorgde voor de rust die ik nodig had na de heftige dingen die ik had meegemaakt en voor een omgeving waarin mijn dochter en ik veilig konden hechten. Je zorgde ervoor dat ik niet verder afgleed, liet me in mijn waarde. Na twee maanden rust stond ik weer op eigen benen.

Ja, er gaat veel mis in de GGZ. Ik ken de schrijnende verhalen, als hulpverlener maak ik ze bijna dagelijks mee. Maar het kan ook anders. Toen ik mijn herstelverhaal schreef kwam je weer in me op. Ik zag je zo weer zitten in de spreekkamer (van de crisisdienst?). Niets geen stigmatiserende psychiater in opleiding, maar een deskundig en toegewijd arts.

Je hebt mijn leven gered

Nu, tien jaar later, ben ik gewoon weer mezelf. Weer hulpverlener, maar nu met meer levenservaring en ontwrichting omgezet in een nieuwe betekenis. Met hoop en geloof, mede omdat jij mijn wanhoop en ongeloof serieus nam. En moeder, zoals moederschap mag zijn in al haar facetten, omdat jij zorgde voor de steun die ik toen nodig had, zodat ik ook echt moeder kon zijn. Je hebt mijn leven gered. En dat van mijn dochter, een vrolijk kind van nu 10 jaar.

Nooit eerder lukte het, maar nu zeg ik je: Dank je wel. Dat je er was toen ik je zo hard nodig had.

Gastblog van Mirjam

 

 

 

Lees meer