Bianca V schrijft in deze gastblog over haar paniekaanvallen.
Onlangs vroeg iemand naar mijn paniekaanvallen. Toen ik antwoordde dat ik er wel 18 tot 20 op een dag had en een angststoornis had, was haar reactie: ‘’Ik bewonder dan je kracht, doorzettingsvermogen en wijze waarop je ermee om bent gegaan.’’
Ik realiseerde mij pas later dat ik haar antwoord kon geven zonder emotioneel te worden. Dat ik uit kon leggen hoe het voelt en vooral wat het met mij doet, zonder gevoel van onrust.
Stel je niet aan!
En dat er nog steeds een taboe heerst op mentale klachten en op hoeveel onbegrip je stuit in je omgeving. Want de ‘stel je niet aan’ of de ‘kom op, even doorzetten’ opmerkingen worden nog steeds gemaakt.
Mensen die nog nooit een paniekaanval hebben meegemaakt beseffen niet hoeveel impact dat heeft. Het is een uitputtingsslag, zowel fysiek als mentaal. Dit soort opmerkingen staat garant voor een nieuwe paniekaanval.
Triggers
Gekwetst worden, je onzeker voelen, vertrouwen kwijtraken, twijfelen aan jezelf en stress zijn perfecte ingrediënten voor een paniekaanval. Zogenaamde triggers. En geloof mij, er zijn er nog behoorlijk wat meer….
Dus praat je er maar niet meer over, of benoem je af en toe voorzichtig waar je last van hebt. Met als gevolg dat je omgeving je niet steunt of geen begrip kan opbrengen voor wat jij doormaakt. Want je wilt vooral niet zeuren of iemand tot last zijn. We worden allemaal geacht om vooral ‘gelukkig’ te zijn.
Is het nu nog niet over?
Nog zo`n opmerking waar je niets aan hebt. Ter kennisgeving: dit gaat niet meer over, het blijft voor altijd je zwakke plek.
Je allereerste paniekaanval wordt een herinnering die je je hele leven niet meer kunt uitwissen. Die draag je altijd met je mee en dat allesoverheersende gevoel van angst, paniek en willen vluchten herken je uit duizenden wanneer er weer een aanval opduikt. Ik kan je de mijne tot in detail vertellen: waar ik was, wat ik deed, met wie ik was en vooral hoe bang ik was.
Een paniekaanval komt onaangekondigd. Dat gezellige kopje koffie of glaasje wijn op een terras verandert in een nachtmerrie wanneer je overvallen wordt door een intense angst die in feite gebaseerd is op niets, je zit immers rustig op dat terras, daar hoef je toch niet bang van te worden?
Nu ga ik dood
De zweethanden, het ijskoud en daarna erg warm krijgen, het tintelen van je gezicht en handen. Het gevoel dat je gek dreigt te worden en dat je nu meteen uit de situatie waarin je zit moet vluchten want anders…Het razendsnelle kloppen van je hart, het benauwd krijgen en de gedachte: nu ga ik dood.
Wanneer vervolgens de paniekaanval langzaam wegebt blijft er weinig meer van je over. Je bent als het goed is niet flauwgevallen (dat kan voorkomen), maar compleet uitgeput. Je hoofd doet pijn en je hele lijf voelt aan alsof er zojuist een vrachtwagen over heen is gereden.
Het overigens krampachtig willen voorkomen van zo`n aanval resulteert in alleen maar meer uitputting, mocht je denken dat dit helpt.
Was de psychiater mijn enige redding
De bijna dwangmatige handeling om je hartslag te voelen en je krampachtig blijven concentreren op je ademhaling, het proberen te relativeren maar desondanks toch in die paniek schieten resulteerde vaak genoeg in het bellen van een dokter, ambulance en uiteindelijk de psychiater.
Aangezien de dokter en de ambulance keer op keer niets konden vinden en ik inmiddels een hele ster was geworden in vooral thuisblijven en nergens meer naartoe durven, was de psychiater mijn enige redding.
Ik was er heilig van overtuigd dat ik gek was geworden en dat mijn leven voorbij was.
Zie hier de beruchte vicieuze cirkel: situaties gaan vermijden en voilà, de angst voor de angst was geboren. Met de nodige medicijnen, therapie en hulp heb ik gaandeweg (met de nodige terugvallen) mijn leven weer weten op te pakken.
Probeer gewoon begripvol te zijn
Paniek zal echter voor altijd een onderdeel zijn van wie ik ben. Ik ben alleen daarom niet minder mens of anders dan anderen. Dus lieve mensen, probeer gewoon om begripvol te zijn, te luisteren of te vragen. Oordeel minder. Plak er vooral geen etiketje op.
En ik ben de beroerdste niet, ik deel gratis (geloof mij, therapie is vrij kostbaar) 2 wijze quotes die mijn therapeut op de PAAZ ooit heeft opgeschreven op de achterkant van een servetje (tja, de zorg bezuinigde toen ook al):
- Elk oordeel dat je hebt over de ander, is niets anders dan jezelf verliezen in de waan dat jij beter bent.
- Oordelen en veroordelen zijn woorden van een leeg verhaal, niemand weet hoe het is om die ander te zijn.
Bianca V